بررسی تاثیر روش درمانی همراه با افزایش محدودیت بر قدرت و زبردستی اندام فوقانی بزرگسالان همی پلژی

سابقه و هدف: به علت آسیب حرکتی در اندام فوقانی، طیف وسیعی از بیماران با سابقه سکته در انجام فعالیت های روزمره زندگی دچار محدودیت هستند. در حالی که رویکردهای مورد استفاده در توانبخشی افراد همی پلژی بیش تر بر جلوگیری از دفورمیتی و کاهش کانترکچر تمرکز دارند، رویکرد درمانی همراه با افزایش محدودیت بیش تر بر بازتوانی بیمار و بهبود عملکرد فرد متمرکز است. هدف ازانجام این مطالعه بررسی تاثیر روش درمانی همراه با افزایش محدودیت بر قدرت و زبردستی افراد همی پلژی بوده است. مواد و روش ها: مطالعه توصیفی- تحلیلی حاضر بر روی 17 بیمار همی پلژی بزرگسال با دامنه سنی 50 تا 70 سال انجام شد. میانگین سنی این افراد 23/64 سال و میانگین مدت زمان گذشته از ضایعه 70/23 ماه بود. همه افراد شرکت کننده راست برتر بودند. پس از کسب رضایت و آشنایی فرد با نحوه انجام آزمون، قدرت ایزومتریک عضلات ابداکتور و اکستانسور شانه توسط ارزیابی دستی عضله (mmt) و قدرت عضلات pinch توسط دستگاه پینچ گیج و قدرت عضلات grip توسط دستگاه دینامومترجامار بر حسب کیلوگرم و میزان زبردستی توسط آزمون مینوسوتا ارزیابی شد. یافته ها: روش درمانی همراه با افزایش محدودیت منجر به بهبود معنی دار متغیرهای قدرت ایزومتریک عضلات ابداکتور و اکستانسور شانه، قدرت pinch و grip و زبردستی می شود (000/0=p). استنتاج: محدود کردن سمت سالم در روش درمانی همراه با افزایش محدودیت راهی است که می تواند بیمار و در مانگر را به هدف خود که همان بهبود عملکرد حرکتی است، برساند. مطالعه حاضر نشان داد که در توانبخشی افراد همی پلژی، می توان از این روش به عنوان راهکاری مطمئن، جهت افزایش قدرت ایزومتریک عضلات ابداکتور و اکستانسور شانه، قدرت pinch و grip و نهایتاً بهبود عملکرد دست، به ویژه زبردستی بهره برد.